Cash Kanon

Nu ik eenmaal begonnen ben met schrijven over krasloten, kan ik niet meer stoppen. Misschien hebben krasloten voor mij op deze manier een verslavend effect. Het voordeel van deze verslaving is echter wel, dat het mij geen geld kost. Ik krijg er zelfs voor betaald om ervaringen met de verkoop van de loten op te doen. Lucky me.

Op dezelfde doorsnee donderdagavond komt er een vrouw die naast haar pakje sigaretten ook om een Zevenklapper vraagt. Als ik haar deze bestelling overhandig, geeft ze mij 6,70 euro en loopt de winkel uit. Misschien is het overbodig om te vertellen dat ik aan dit soort krassers het liefst verkoop. Deze vrouw weet wat ze wil, pakt het geld gewoon uit haar portemonnee en maakt geen rommel op de balie, maar doet dit thuis op de keukentafel.

Even later komt een volgende klant. Ik herken haar meteen en zie er tegenop om haar te helpen, want ik weet dat ik de rest van de avond met haar bezig zal zijn. Ik kijk nog even om mij heen, maar constateer dat ik toch echt de enige ben op de afdeling en dat ik deze klant dus moet gaan helpen. Ik hoef haar niet te vragen wat ze graag wil, want dat schreeuwt ze mij van ver al toe. Totaal overbodig overigens, omdat ze elke avond hetzelfde wil. Ik ken  ondertussen haar bestelling.

Na vijf mietjes-krasloten als opwarmertje begint het grovere geschut. Mevrouw  telt haar gewonnen gratis loten bij elkaar op en koopt een Cash Kanon. Ze krast alleen de barcode open om het spannend te houden –of omdat ze het spel toch niet begrijpt, en overhandigt mij het lot. Ik scan het lot en kijk geduldig naar de printer, waaruit vervolgens een papiertje rolt waarop staat dat mevrouw acht euro gewonnen heeft. ‘’Uitbetalen of een nieuw lot?’’ vraag ik nu, voor het eerst, geïnteresseerd. ‘’Uitbetalen!’’ antwoordt de vrouw alsof ze geen andere optie kent. Even ben ik verbaasd als ik haar het geld gegeven heb en ze vervolgens ook echt de winkel wil verlaten. Dan draait ze zich op het laatste moment nog even om en roept ‘’Tot morgen meid!’’