Oudejaarsavond

Het is weer zover. De oliebollen en wafels liggen op de tafel, het staatslot zit in mijn tas en ik trek een nieuwe jurk aan, voor de laatste keer dit jaar. Nog heel even, en dan is het 2012. Alweer een jaar voorbij. Ik hield het niet voor mogelijk, maar dit jaar leek weer sneller om te zijn dan 2010.

Oom Mc Donald's

Ik zeg het maar meteen: ik ben geen groot fan van Mc Donald’s. Dit betekent niet dat ik niet af en toe een hamburger lust en dat betekent ook niet dat ik niet blij ben dat deze fastfoodketen bestaat. Dat betekent wel dat ik er niet wekelijks kom en dat ik geen posters van Ronald Mc Donald boven mijn bed heb hangen.

Liebe ist Fussball

Een tijd geleden kwam ik in Berlijn een billboard tegen waar ik stil van werd. En geloof me, zoiets gebeurt niet vaak. Door het zien van dit beeld, zo eenvoudig weergegeven, werd mij veel duidelijk. Het is niet zo dat ik nooit eerder met deze boodschap werd geconfronteerd, maar toen kon ik het nog ontkennen. Ik wilde het niet zien. Nu kan ik er niet meer omheen. It’s like a law. Thanks, Puma.

Puppy

Toen ik naar de brugklas ging, kreeg ik van mijn ouders mijn eerste eigen mobieltje. Het was een Siemens. Zo’n telefoon waarmee je alleen kon bellen. Maar dat maakte niet uit, want ik had er een. Een paar jaar later kreeg ik de kans om mijn Siemens in te ruilen voor een ander exemplaar. Het merk van deze telefoon ben ik vergeten, maar wat ik wel nog weet, is zijn uiterlijk. Het toestel was zilver, zwaar en had een klepje. Model koelkast 1.0.

Adoptiekip #2

Op internet ontdekte ik de mogelijkheid van kipadoptie. Dat klonk leuk. Ik bekeek de website en las de voordelen van een adoptiekip; 1. Je redt een kippenleven 2. Als adoptieouder krijg je maandelijks verse eieren 3. Je wordt per mail op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen van de kip.

Ik zag het meteen helemaal voor me. Oma zou dit leuk vinden, want er was een kip gered. Opa zou enthousiast zijn, want hij ontving mail van iemand anders dan de ANWB. Voor mijzelf was het ook leuk, want dan had oma altijd eieren in huis. Ik besloot het daarom maar te doen. Ik drukte op de knop ‘’adopteer een kip’’ en vulde mijn gegevens in. Vervolgens klikte ik op ‘’verzenden’’. Terwijl ik erover fantaseerde dat er op dit moment een kip gelukkig werd gemaakt, bleef mijn beeldscherm onveranderd. Daarom klikte ik nog een keer. En daarna nog eens. Even later ontving ik drie mails, waarin drie keer mijn adoptie werd bevestigd. Wat een enthousiastelingen, dacht ik nog.

Nadat ik later mijn rekeningsafschrift bekeek, zag ik echter dat de boeren op het bemiddelingsbureau terecht enthousiast hadden gereageerd. Ik adopteerde namelijk drie kippen. Oeps. Ik hoefde nu in ieder geval niet bang te zijn dat ik geen kerstcadeautje had. Ik had er drie.

Op Tweede Kerstdag overhandigde ik mijn opa en oma een envelop. Verrast, omdat hierin geen pantoffels konden zitten, maakten ze deze open. Oma las het briefje dat erin zat hardop voor: ‘’Dank u wel. Dankzij u mag ik mijn snavel houden en blijven mijn pootjes op de juiste plek. Ik mag blijven scharrelen in de wei en spelen met mijn vriendjes. Als dank hiervoor ontvangt u maandelijks verse eitjes.’’

Het idee werd gewaardeerd en ze gingen over naar het volgende cadeau. Een puzzelboekje, van mijn zusje.

Adoptiekip #1

Nadat ik mijn opa en oma al minstens tien keer een puzzelboekje, badschuim en pantoffels had gegeven met kerst, vond ik het dit jaar tijd voor een origineler cadeau. Niet omdat zij het niet leuk vonden om puzzelboekjes, badschuim of pantoffels te krijgen, maar omdat ik het niet meer leuk vond om dit te geven.

Bedenken dat ik iets origineels moest gaan bedenken, was zo bedacht. Maar om vervolgens ook daadwerkelijk een origineel idee te vinden, was iets lastiger. Ik dacht aan de cadeautjes die ik mijn opa en oma eerder gaf, en aan waarom zij hier altijd blij mee waren. Opa was altijd tevreden met een puzzelboek, want dan had hij iets te doen. Omdat ik op dat moment niets beters kon bedenken, besloot ik dit gegeven als uitgangspunt te gebruiken voor een cadeau. Stap één was gezet. Ik kon nu gerichter ‘googlen’.

Ik wilde opa en oma iets nuttigs geven, iets leuks en iets wat hen van de straat zou houden (sorry oma). Liefst ook iets waar ik zelf iets aan had. Geen kookwekker dus. Kookwekker – eitje koken – kip. Stap twee.

Opa en oma hebben een grote tuin, daar zou dus best een kip in kunnen lopen. Maar dat leek mij saai. Een kip in een tuin, dat heeft iedereen. En dan zul je zien, als ik een kip uitzoek, dat deze toevallig geen eieren legt. Ik besloot verder te gaan met zoeken.

Wordt vervolgd...

Lezen is zeg maar echt mijn ding

Boeken zijn voor mij net als vrienden. Elk boek is anders. Het ene boek is goed, het andere grappig en weer een ander zorgt ervoor dat ik drie nachten wakker lig. Om de laatste reden sluit ik zelden vriendschap met een thriller. Na het lezen van een eng verhaal slaap ik niet voordat ik zeker weet dat er niemand onder mijn bed verstopt ligt –het Karbonkeltrauma.

Het liefst droom ik weg bij een roman. Als een vriendin die ik een lange tijd niet zag en die mij vertelt over de avonturen die zij beleefde, lees ik mijn boek. Haar, jaloersmakende onrealistische, liefdes mogen daarbij niet ontbreken.

Tijdens de vakantie zal ik mij daarom ook niet vervelen. Lots of friends to meet.

60 seconds movie: Yamaha

Mijn 60 seconds movie, vol drama en waargebeurd.

Kim

Voor mijn vierde verjaardag gaven mijn ouders mij het mooiste cadeau ooit. Baby Born. In de maanden voor mijn verjaardag was ik niet uit speelgoedwinkels weg te slaan. Overal moest ik naar binnen om te kijken of Baby Born er nog stond, en haar laten zien aan pap, mam, opa en oma.

Fijne feestdagen!

                                                                                          Liefs, Joy

Kerst

Overmorgen is het Kerstmis. Bij het optuigen van de boom denk ik terug aan Kerstmis vorig jaar. Toen was de boom veel groter. Ik kijk naar buiten en zie de zon schijnen door mijn raam. Vorig jaar sneeuwde het. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al middag is. Ik moet opschieten, want dadelijk zijn de winkels dicht. En ik moet nog zoveel halen. Vorig jaar had ik al mijn cadeautjes ruim op tijd.

My favourites

Haat/liefde #2

Na het lezen van deze e-mail kon ik het niet laten om meteen te reageren. En even later troffen we elkaar opnieuw online. Al vrij snel wist ik zeker dat ik nooit meer zonder dit merk zou kunnen.  Vakantieveilingen.nl had mijn hart veroverd.

Haat/liefde #1

Dat er slechts een korte lijn zit tussen haat en liefde, is een eeuwenoud cliché. Om hiermee in te kunnen stemmen, moet je het echter zelf ervaren. Omdat ik dit wel een mooi gezegde vond en mij wilde aansluiten bij de groep mensen die hiermee zijn ingestemd, besloot ik naar de lijn op zoek te gaan. 

Six word stories

Soms zeggen enkele woorden alles wat er gezegd moet worden. Soms is het goed om je eigen interpretatie op woorden los te laten. Soms kunnen beiden worden gecombineerd.

Hieronder lees je zesendertig woorden. Zes keer zes woorden. Zes verhalen. Wellicht evenveel mogelijke interpretaties.

(Half) hoge hakken?

Het was niet de bedoeling, maar toch kon ik het niet laten om na school door te lopen richting winkelstraat. Even kijken hoe het met zijn vrienden ging.

Het was druk in de stad. Vrouwen met kinderen aan hun hand sleepten volle tassen met zich mee. Mannen in pak liepen richting de parkeergarage en scholieren fietsten over het trottoir. 

Joy’s choice

Zoals beloofd; een vervolg. Een bericht dat iedereen wil lezen, omdat ik iets over mezelf ga onthullen. Geïnspireerd door vragen van mijn volgers, heb ik gekozen voor de volgende vorm. Ik ga keuzes maken. Voor mij niets nieuws, want ik doe dit elke dag. De hele dag. Constant. Vaak merk ik niet eens dat ik het doe, het gaat vanzelf. Maar dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is. Ik kan soms minutenlang piekeren of ik wel of niet op de snooze knop moet drukken als mijn wekker gaat..

Lieve lezers,

Drie weken geleden begon ik met mijn blog. Inmiddels ben ik zes berichten verder en heb ik maar liefst veertien trouwe volgers. Veertien volgers die zich vrijwillig voor mijn blog hebben aangemeld. Simpelweg omdat ze fan zijn van mijn teksten. Niet omdat ik ze gesmeekt heb of gechanteerd. Hoewel dat vast ook gewerkt zou hebben, allicht voor even.

God

Om een traditie voort te zetten en omdat het zo hoorde, ben ik opgevoed als katholiek. Ik ging naar een katholieke basisschool waar werd gebeden voordat de les begon. Ik ben gedoopt, heb de communie gedaan en ben gevormd. Dit hoorde er nou eenmaal bij. Niet dat je mij ooit hebt horen klagen. Ik ben nog steeds heel blij met de tv die ik voor mijn communie, van mijn peetoom, gekregen heb.

Minnaar

Zo nu en dan bedrieg ik mijn vertrouwde, en altijd beschikbare makker Douwe. Grote schok natuurlijk, want niemand had ooit gedacht dat ik daartoe in staat zou zijn. Maar het is waar. Wellicht is het geen excuus, maar ik zeg het toch; onze relatie werd een beetje saai. Douwe is er al zolang als ik koffie drink. Ik weet precies in welke hoeveelheid ik Douwe het lekkerst vind en ik heb geen suiker nodig.

Ik was eens op vakantie in Barcelona…

Afknapper

Vrezend voor het maken van een spelfout begin ik aan deze post. Niet in de eerste plaats omdat ik hier altijd voor vrees, maar omdat ik een ode breng aan meneer Bos. Meneer Bos was mijn leraar Nederlands op de middelbare school. Ik herinner mij hem als een charmante man, net gekleed en vriendelijk. Hoewel zijn lessen altijd boeiend waren, was iedereen bang voor zijn dictees. Waagde iemand het zijn naam te schrijven zonder kapitaal, dan stond daar een dikke rode streep. Om nog maar te zwijgen over het kunstwerk dat je terug kreeg als je een dt-fout had gemaakt.

Eerste date

De Ware

Eerste kerstdag 2010. Ik kan het mij nog goed herinneren. Met z’n allen om de kerstboom. Het hout knisperend in de kachel en Wham zingend op de achtergrond. Om de beurt pakten mijn zusje en ik een cadeau onder de boom vandaan, om deze vervolgens te geven aan de persoon wiens naam op het pakje geschreven stond. Iedereen had enorm zijn best gedaan om een mooi cadeau te vinden voor zijn someone special.