Puppy

Toen ik naar de brugklas ging, kreeg ik van mijn ouders mijn eerste eigen mobieltje. Het was een Siemens. Zo’n telefoon waarmee je alleen kon bellen. Maar dat maakte niet uit, want ik had er een. Een paar jaar later kreeg ik de kans om mijn Siemens in te ruilen voor een ander exemplaar. Het merk van deze telefoon ben ik vergeten, maar wat ik wel nog weet, is zijn uiterlijk. Het toestel was zilver, zwaar en had een klepje. Model koelkast 1.0.

Trots als ik was op mijn nieuwe telefoon, droeg ik dit toestel altijd bij me. Je zou het de vervanger van mijn Baby Born kunnen noemen. Ik moet erbij vertellen dat er nog iets nieuws was, behalve mijn telefoon. In dezelfde periode  hadden we thuis een puppy. Loeka was heel erg aanwezig, speels en ontdeugend. Ik waakte er dan ook voor dat hij mijn mobiel niet zou ontmoeten.

Maar op een dag gebeurde dan toch het ergst denkbare met mijn lieve mobiel. Ik lette één seconde niet op, en dat was genoeg voor mijn puppy om toe te slaan. Mijn telefoon lag op de keukentafel en ging af . Terwijl het toestel rinkelde, toonde het een heuse lichtshow. Rode, paarse en oranje lichten waren zichtbaar in de keuken. Het rinkelen werd met de seconde harder en mijn puppy schrok. Of besloot om op te nemen.

Loeka sprong tegen de tafel aan en greep mijn toestel ervan af. Een moment later, toen ik de keuken in kwam rennen, lag mijn toestel op de grond. Loeka kwam kwispelend op me af gerend, maar kon de schade niet verhullen. Ik pakte mijn mobieltje op en zag dat deze vol zat met Loeka’s tandafdrukken. Kleine deukjes waren toegevoegd aan het design van de telefoon.

Op dat moment kon ik mij niet voorstellen dat ik dit mijn puppy ooit zou vergeven. Inmiddels ben ik allang weer van telefoon verwisseld, maar is Loeka er nog steeds. Ik heb er vrede mee.