Adoptiekip #2

Op internet ontdekte ik de mogelijkheid van kipadoptie. Dat klonk leuk. Ik bekeek de website en las de voordelen van een adoptiekip; 1. Je redt een kippenleven 2. Als adoptieouder krijg je maandelijks verse eieren 3. Je wordt per mail op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen van de kip.

Ik zag het meteen helemaal voor me. Oma zou dit leuk vinden, want er was een kip gered. Opa zou enthousiast zijn, want hij ontving mail van iemand anders dan de ANWB. Voor mijzelf was het ook leuk, want dan had oma altijd eieren in huis. Ik besloot het daarom maar te doen. Ik drukte op de knop ‘’adopteer een kip’’ en vulde mijn gegevens in. Vervolgens klikte ik op ‘’verzenden’’. Terwijl ik erover fantaseerde dat er op dit moment een kip gelukkig werd gemaakt, bleef mijn beeldscherm onveranderd. Daarom klikte ik nog een keer. En daarna nog eens. Even later ontving ik drie mails, waarin drie keer mijn adoptie werd bevestigd. Wat een enthousiastelingen, dacht ik nog.

Nadat ik later mijn rekeningsafschrift bekeek, zag ik echter dat de boeren op het bemiddelingsbureau terecht enthousiast hadden gereageerd. Ik adopteerde namelijk drie kippen. Oeps. Ik hoefde nu in ieder geval niet bang te zijn dat ik geen kerstcadeautje had. Ik had er drie.

Op Tweede Kerstdag overhandigde ik mijn opa en oma een envelop. Verrast, omdat hierin geen pantoffels konden zitten, maakten ze deze open. Oma las het briefje dat erin zat hardop voor: ‘’Dank u wel. Dankzij u mag ik mijn snavel houden en blijven mijn pootjes op de juiste plek. Ik mag blijven scharrelen in de wei en spelen met mijn vriendjes. Als dank hiervoor ontvangt u maandelijks verse eitjes.’’

Het idee werd gewaardeerd en ze gingen over naar het volgende cadeau. Een puzzelboekje, van mijn zusje.