Adoptiekip #1

Nadat ik mijn opa en oma al minstens tien keer een puzzelboekje, badschuim en pantoffels had gegeven met kerst, vond ik het dit jaar tijd voor een origineler cadeau. Niet omdat zij het niet leuk vonden om puzzelboekjes, badschuim of pantoffels te krijgen, maar omdat ik het niet meer leuk vond om dit te geven.

Bedenken dat ik iets origineels moest gaan bedenken, was zo bedacht. Maar om vervolgens ook daadwerkelijk een origineel idee te vinden, was iets lastiger. Ik dacht aan de cadeautjes die ik mijn opa en oma eerder gaf, en aan waarom zij hier altijd blij mee waren. Opa was altijd tevreden met een puzzelboek, want dan had hij iets te doen. Omdat ik op dat moment niets beters kon bedenken, besloot ik dit gegeven als uitgangspunt te gebruiken voor een cadeau. Stap één was gezet. Ik kon nu gerichter ‘googlen’.

Ik wilde opa en oma iets nuttigs geven, iets leuks en iets wat hen van de straat zou houden (sorry oma). Liefst ook iets waar ik zelf iets aan had. Geen kookwekker dus. Kookwekker – eitje koken – kip. Stap twee.

Opa en oma hebben een grote tuin, daar zou dus best een kip in kunnen lopen. Maar dat leek mij saai. Een kip in een tuin, dat heeft iedereen. En dan zul je zien, als ik een kip uitzoek, dat deze toevallig geen eieren legt. Ik besloot verder te gaan met zoeken.

Wordt vervolgd...