Oom Mc Donald's

Ik zeg het maar meteen: ik ben geen groot fan van Mc Donald’s. Dit betekent niet dat ik niet af en toe een hamburger lust en dat betekent ook niet dat ik niet blij ben dat deze fastfoodketen bestaat. Dat betekent wel dat ik er niet wekelijks kom en dat ik geen posters van Ronald Mc Donald boven mijn bed heb hangen.


Op een bepaalde manier bewonder ik Mc Donald’s. Volgens mij hoeft de keten niet constant in de media aanwezig te zijn om een waardige omzet te halen. Maar toch is Mc Donald’s er altijd en overal. Soms met commercials, maar vaak ook heel subtiel. Want wie weet er nou niet dat er een filiaal ligt op de Beestenmarkt in Leiden? Hier kunnen veel andere merken nog iets van leren. Toch ben ik, ondanks deze constatering, geen groot fan. Maar dat ligt aan heel iets anders.

Als ik mijn relatie met Mc Donald’s moet beschrijven, dan is het voor mij als een oom. Af en toe moet ik er wel naar toe, zoals na afloop van een kinderfilm in de bioscoop. Dan kan ik het gewoon niet maken om mijn buurjongetjes meteen naar huis te brengen. Maar Mc Donald’s staat ook altijd voor mij klaar. Ongeacht het tijdstip of het aantal personen waarmee ik aanklop aan zijn deur. Het is een fijn gevoel om te weten dat Mc Donald’s er is, altijd en overal.