Kim

Voor mijn vierde verjaardag gaven mijn ouders mij het mooiste cadeau ooit. Baby Born. In de maanden voor mijn verjaardag was ik niet uit speelgoedwinkels weg te slaan. Overal moest ik naar binnen om te kijken of Baby Born er nog stond, en haar laten zien aan pap, mam, opa en oma.


Vanaf het moment dat mijn vader Baby Born voor mij uit de doos haalde, waren wij onafscheidelijk. Mijn verjaardag was niet meer interessant. De vlaai bleef staan en andere cadeautjes werden in een hoek gezet. En dat bleef zo, niet alleen op mijn verjaardag. Waar ik was, daar was Baby Born. Ik noemde haar trouwens Kim.

Als ik in het weekend bij oma bleef slapen, gingen we met z’n drieën naar de stad. Hier zochten oma en ik zorgvuldig nieuwe kleren uit voor kleine Kim. In het pashokje hielp ik haar met omkleden. Vaak waren de kleertjes in de winkel iets te groot. Maar dat was geen probleem, want oma had een naaimachine.

Toen mijn zusje de griep had, mocht Kim van mij bij haar slapen. Dit bleef echter bij één nachtje. Want toen ik Kim de volgende dag uit bed ging halen, zag ik dat ze zelf ziek was. Ziekteverschijnsel: haar rechter armpje piepte. Woedend op mijn zusje, omdat zij Kim had aangestoken, belde ik de dokter. Deze was al onderweg om mijn zusje te komen onderzoeken, maar maakte ook tijd vrij voor Kim. De dokter beloofde mij dat als ik Kim voldoende aandacht gaf, zij spoedig zou herstellen. Als een bezorgde moeder hoopte ik dat Kim snel weer de oude was.

Bijna zestien jaar later is Kim er nog steeds. Ze ligt naast Barbie en Ken in de garage.